यवतमाळ जिल्ह्यातील अनेक गावांमध्ये भीषण पाणीटंचाई, पाण्यासाठी महिलांना करावी लागतेय पायपीट

यवतमाळ जिल्ह्यातील अनेक गावांमध्ये पाणीटंचाईची समस्या गंभीर झाली आहे. अनेक गावांमधील महिलांना रोजच्या वापरासाठी पाणी आणण्यासाठी २ ते ३ किलोमीटरची पायपीट करावी लागत आहे. विहिरी आणि हॅन्डपंप आटल्याने महिलांना खडतर प्रवास करावा लागत आहे. 

यवतमाळ (ANI): महाराष्ट्रातील काही भागांमध्ये पाणीटंचाईची समस्या गंभीर झाली आहे. यवतमाळ जिल्ह्यातील अर्नी तालुक्यातील गावांमधील महिलांना रोजच्या वापरासाठी पाणी मिळवण्यासाठी गंभीर आव्हानांचा सामना करावा लागत आहे. विहिरी आणि हॅन्डपंप आटल्याने ग्रामस्थांना रोज २ ते ३ किलोमीटर पायी पाणी आणावे लागत आहे. अनेकदा पायी आणि खडतर भूप्रदेशातून जाणारा हा प्रवास, विशेषतः घरातील पाणी गोळा करण्याची जबाबदारी असलेल्या महिलांसाठी एक दैनंदिन संघर्ष बनला आहे.

ANIशी बोलताना, प्रभावित गावांपैकी एका गावातील रहिवासी पूजा म्हणाली, “आम्हाला घसरून पडण्याची भीती वाटते. रस्ते असमान आहेत आणि चालणे खूप आहे. पण आमच्याकडे पर्याय नाही. आम्हाला पाणी लागते.” नाशिक जिल्ह्यातील तालुका पेठ येथील बोरिचिवारी गावातील महिलांवरही पाणीटंचाईचा परिणाम झाला आहे. त्यांनाही कडक उन्हात रोज दोन किलोमीटरहून अधिक अंतर चालत पाणी आणावे लागत आहे, जे अनेकदा असुरक्षित आणि त्यांच्या कुटुंबाच्या गरजा पूर्ण करण्यासाठी अपुरे असते. बोरिचिवारी गावातील महिला पाणी आणण्यासाठी खोल, अरुंद विहिरीत उतरतात आणि त्यांच्या वर, इतर महिला मातीची भांडी किंवा घागरी हातात घेऊन त्यांच्या वारीची वाट पाहत शांतपणे उभ्या असतात. गावात कोणताही पाण्याचा स्रोत नसल्याने, महिला सुरक्षिततेसाठी अनेकदा फक्त दोरीच्या साहाय्याने विहिरीत उतरतात. गावात पाण्याचा कोणताही स्रोत नसल्याने, दिवसेंदिवस ही कृती पुनरावृत्ती होते, ज्यामुळे रहिवाशांना दूरच्या विहिरीवर अनेक फेऱ्या माराव्या लागतात, ज्यामुळे त्यांचे आरोग्य आणि सुरक्षितता धोक्यात येते.

ANIशी बोलताना, गावातील एका महिलेने सांगितले, “पिण्याचे पाणी मिळवण्यासाठी आम्हाला खूप अडचणींचा सामना करावा लागतो. पाणी आणण्यासाठी आम्हाला २ किलोमीटर प्रवास करावा लागतो. महिला आजारी पडतात आणि कधीकधी पाणी आणताना पडतात. आमच्या गावात पाण्याचा कोणताही स्रोत नाही.” दुसऱ्या एका महिलेने सांगितले, "उन्हात इतके अंतर चालल्यानंतरही, आम्हाला फक्त एक भांडे पाणी मिळते. ते पुरेसे नाही. आम्ही पाणी उकळतो, पण आमची मुले तरीही आजारी पडतात. आम्ही हा मुद्दा अनेक वेळा उपस्थित केला आहे, पण कोणतीही मदत मिळालेली नाही. पाणीटंचाईमुळे ग्रामस्थांच्या दैनंदिन जीवनावर परिणाम झाला आहेच, शिवाय त्यांच्यावर आर्थिक भारही पडला आहे.

या मुद्द्यावर, गावाच्या उपसरपंचांनी स्पष्ट केले, “महिलांना पाणी आणण्यासाठी जवळपास २ किलोमीटर चालावे लागते. ज्यांना हा प्रवास करता येत नाही त्यांना थोडेसे पाणी मिळवण्यासाठी इतरांना ६० रुपये द्यावे लागतात.” जसजशी ही समस्या गंभीर होत आहे, तसतसे रहिवासी स्थानिक प्रशासनाला तातडीने हस्तक्षेप करण्याचे आवाहन करत आहेत -- पाण्याचे टँकर बसवण्यापासून ते शाश्वत पाणीपुरवठा व्यवस्था स्थापन करण्यापर्यंत -- परिस्थिती आणखी बिघडण्यापूर्वी.

त्याचप्रमाणे, महाराष्ट्रातील नंदुरबार जिल्ह्यातील धनगाव गाव, जे प्रामुख्याने आदिवासी क्षेत्र आहे, तेथेही पाणीटंचाईची समस्या आहे. स्थानिकांनी सुविधांचा अभाव असल्याचे सांगितले आहे. उन्हाळ्याच्या सुरुवातीस, या भागातील महिलांना स्वतःसाठी आणि त्यांच्या कुटुंबासाठी अनेक किलोमीटर प्रवास करून पाणी शोधावे लागत असल्याचे त्यांनी सांगितले. एका महिलेने सांगितले की तिला कडक उन्हात ७-८ किलोमीटर चालावे लागते, पक्के रस्ते किंवा वाहनाची सुविधा नसताना. ग्रामस्थांनी दावा केला की त्यांनी अधिकाऱ्यांना वारंवार विनंती केली आहे आणि त्यांच्या दुर्गम गावासाठी काही सुविधा देण्याची मागणी केली आहे, परंतु त्यांच्या विनंत्यांकडे दुर्लक्ष करण्यात आले आहे.