वारी म्हणजे फक्त चालणं नाही, ती एक भक्तीची, श्रद्धेची आणि आत्मशुद्धीची वाटचाल असते. लाखो वारकरी विठ्ठलाच्या नामस्मरणात, टाळ-मृदुंगाच्या गजरात चालत पंढरपूरच्या दिशेने निघतात.
Image credits: social media
Marathi
वारकरी होण्याचा क्षण
पहिल्यांदा डोक्यावर फेटा, अंगात धोतर-उपरणा आणि हातात टाळ घेऊन वारीला निघालो तेव्हा मन भरून आलं. वाटेत अनोळखी पण आपुलकीने वागणारे लोक भेटतात.
Image credits: social media
Marathi
भूक, विश्रांती घेऊन मनात समाधान असतं
ही एक संस्कृती आहे जिथे प्रत्येक वारकरी हा कुटुंबाचा भाग वाटतो. वारीत रोज १५-२० किमी चालावं लागतं. उन्हाचा त्रास, पाय दुखणं, पावसात भिजणं सगळं होतं.
Image credits: social media
Marathi
हरिपाठ, अभंग आणि विठूनाम
प्रत्येक सकाळ हरिपाठाने सुरू होते आणि रात्र अभंग गायनाने संपते. डोंगर-दऱ्या ओलांडत असताना एकच नाद कानात घुमतो "विठ्ठल, विठ्ठल, जय हरी विठ्ठल!"
Image credits: social media
Marathi
पावसाचा विठोबा नामासोबतचा आनंद
पावसाळ्याचे दिवस असतात, अनेकदा ओलेचिंब होतो. पण त्या पावसातही नाचताना, भजन करताना मन विठोबाच्या चरणी वाहून जातं. वाटेतली चिखलट मातीही पवित्र वाटते.